Litlir menn með stóran ramma...

Ég var að glugga í Blaðið og hljóp yfir viðtal við Svölu Torlacius um refsingar þær sem kynferðisbrotamenn eru dæmdir til.  Og mig setti hljóðan.  Það er ekki ofsögnum sagt af vorkunnsemi og hjartagæsku dómaranna við þessa blessaða menn sem "lenda í því" að nauðga konum og börnum, (örugglega alveg óvart)!!! Ef þetta eru fólskulegar nauðganir  þá fá þeir kannski 3 - 4 ár en kannski ekki nema 12 - 18 mánuði ef þeir hafa bara beitt hótunum, (það er nefnilega ekki sama hvaða aðferð notuð er við glæpinn). Refsiramminn er 16 ár, en það hefur víst aldrei hvarflað að dómurum þessa lands að nota hann allan.  Ég get ekki hugsað þá hugsun til enda hvernig líkamlegar misþyrmingar þyrfti að bera á borð fyrir dómara þessa lands til að þeim fyndist ástæða til að nýta rammann til fullnustu.

Því miður eru þau ótalin fórnarlömbin sem hafa þurft að upplifa þann hrylling, en það sést bara ekki á yfirborðinu hvernig þeim líður.  Það sem þessir dómarar virðast ekki skilja er að það er alveg sama hvernig verknaðurinn er framkvæmdur, það eru afleiðingarnar fyrir fórnarlambið sem skipta máli.  Það er hægt að myrða manneskju andlega og það gerist við nauðgun... Sálarlíf fórnarlambsins fer varanlega úr skorðum.  Það þarf ekki að leita lengi í kunningjahópnum til að finna einhvern sem hefur verið eyðilagður andlega af einhverjum óþverranum.  Það þarf ekki að koma á óvart að vinkonan sem virðist eingöngu getað fundið sér ofbeldismenn til að búa með, eða vinurinn sem kemst aldrei með út á lífið vegna þess að hann er útúrdrukkinn í grillpartíinu, hafi orðið fyrir misnotkun í æsku eða verið nauðgað á einhverri útihátíðinni. 

Mér finnst það lágmarkskrafa að kynferðisofbeldismenn séu dæmdir til þungra refsinga, þó ekki sé til annars en að samfélagið sé öruggt fyrir þeim á meðan þeir eru innilokaðir.  Það er einnig algjört skilyrði að þeir sem eru dæmdir fyrir kynferðisbrot fái sálfræðimeðferð meðan á refsingu stendur og það sé gert raunhæft mat á þeirri hættu sem af þeim getur stafað eftir að þeir fá aftur frelsi.  Og þegar barnaníðingar eiga í hlut, þá er vönun, annaðhvort með lyfjum eða geldingu hæfileg refsing við annað brot.  Það eru reyndar skiptar skoðanir meðal sérfræðinga hvort vönun slær á barnagirndina, en ef þetta er ekki lækning þá er það allavega refsing...

Það er ótrúlegur fjöldi fólks sem ber harm sinn í hljóði og á í innri baráttu eftir að hafa orðið fyrir nauðgun. Sálfræðihjálp á Íslandi er dýr og það tekur oft langan tíma og mörg viðtöl hjá sálfræðingi að fá sálarsárin til að gróa. Hvers vegna er ekki sálfræðiaðstoð niðurgreidd eins og geðlæknishjálp?  Kannski vegna þess að geðlæknar geta skrifað upp á pillur en sálfræðingarnir hjálpa fólki að hjálpa sér sjálfu.

Og við dómara þessa lands vil ég segja, mikið eru þið lánsöm að hafa aldrei lent í þessu sjálf.  En kannski er það samt það sem þarf að gerast til að þið skylduð....  Þið mynduð kannski nýta refsiramman betur..